poniedziałek, 26 maja 2014

Śpiąca królewna cz. IX - naiwniaczki

- "Hej-ho, hej-ho, króle-e-e-e-wno.." - ferajna wymachiwała nogami i podekscytowana liczyła pozostałe do chatki kilometry. Blondi i Ciemny siedzieli z przodu i dyskutowali o swoim nadchodzącym bogactwie. Sowa siedziała w prowizorycznej klatce, w której zamknął ją Ciemny. - "Tak będzie bezpieczniej. Nie połamie skrzydeł podczas hamowania " - powiedział krasnalom, ale prawda jest taka, że sowa co i rusz atakowała mężczyzn, potem także krasnoludki. Te jednak nie odczytywały jej gestów, nie słyszały krzyku w jej hu huuu. Tak niestety mają, gdy się na czymś skupią, odejmuje im percepcji by zauważać resztę świata. A sowa na uwięzi to umierająca sowa.

- "Ty zajmiesz się królewną, ja biznesem" - zacierał ręce Ciemny aż iskrzyło
- "Inaczej byśmy nie jechali, przecież nie o tę lasię chodzi, a o profity, człowieku! Ona jest takim samym profitem, jak chata za friko i złoto. Kilka miechów się przemęczymy, zobaczymy co i jak i zjeżdżamy" - mało scenicznym szeptem powiedział blond-hydraulik.
- "Głupie te kurduple. Tak się wysypać nieznanym ludziom z tak cennych sekretów. Tępe naiwniaki"  - dodał Ciemny

- Wystarczy ludziom tylko powiedzieć coś o diamentach, czy żyle złota i już są gotowi zrobić wszystko. Wierzą na słowo i tak im jakoś oczy zaczynają błyszczeć. Od razu idą za tobą jak w ogień. Bardzo to naiwne, nie sądzisz Gburku?  - Mądrala wpatrywał się w okno zadumany
- Naiwne to jest to, że wmawiamy sobie, że z chęci pomocy z nami jadą - odparował Gburek
- Zobaczysz pocałunek zmieni wszystko! - żachnął się Mądrala - Panie Księciu! Za przystankiem PKS pan skręci w prawo! Stamtąd już proste trzydzieści kilka kilometrów! - wykyrzynął

- "Hej-ho, hej-ho, króle-e-e-e-wno" - wrzasnęła reszta ferajny. Sowa nic nie powiedziała.

Na początku pełna gniewu Królewna  (zaraz po tym jak się najadła) chciała wracać do zamku ojca, bo teraz już była pewna, że tą przyjaciółeczką-wiedźmą była jej macocha (przez którą musiała opuścić swój dom). Jednak czuła, że musi najpierw odnaleźć sowę i krasnale i dopiero wyrównać rachunki. Ponadto myśl o konfrontacji z "tą suką" napełniała ją siłą, a zarazem lękiem. A co jeśli ojciec jej nie uwierzy? Nie przyjmie, odtrąci? Już raz stanął po stronie macochy.. A co jak wiedźma zna inne zaklęcia i znów Królewna zapadnie w ten koszmarny sen? Na samo wspomnienie kuliła się w sobie, siadała otępiała, a siły odpływały w niebyt. Dlatego krok po kroku planowała: Dziś zajmę się chatką. Wygląda jakby była od dawien dawna opuszczona. Najpierw kuchnia, potem sypialnie, na końcu podłogi. Jutro pójdę nad strumień, popiorę. A wieczorem pójdę do kuny, może będzie wiedziała co się stało z resztą itd, itp.

Kuna była przekonana, że Królewna i ferajna wyjechali na długie wakacje.
 - "Dziewczyno, ze trzy miesiące mija jak was nie było. Nikt z nas nie wiedział, że byłaś chora. (Królewna coś nakręciła byleby tylko nie mówić co się jej przytrafiło) - Ale jak tak się sprawy mają to zwołam zebranie i będziemy szukać".

Królewna jak się okazało dość słaba na ciele nie odchodziła daleko od polany. Tyle tylko co po najpotrzebniejsze rzeczy. O poszukiwaniach nie było mowy. Siedziała nad strumieniem, szykowała ogródek do zimy, wyszywała własną makatkę, pisała wiersze, których nie czytała, bo były "nieco mroczne" jak mówiła Kuna, naprawiała okiennice, robiła wszystko byleby czuć realne działania, prawdziwe zmęczenie, satysfakcję. Coś co CZUJE. Nie coś co pochłania. Z dnia na dzień dochodziła do siebie, powoli docierało do niej, że jest silniejsza niż kiedyś, że ma oczy szeroko otwarte, uszy czujnie nastawione na odbiór i serce mocniejsze.  Prześladujący ją obraz "brzydka, samotna, debil" zacierał się. - To nie prawda - mówiła Królewna - Nie jestem taka!
I już nie będę naiwna - powtarzała sobie uśmiechając się do siebie pierwszy raz od bardzo dawna.

Wróćmy do podróżnych..
Nie najnowszy van skręcił za przystankiem PKS, było już ciemno. Po obu stronach szosy las szumiał zeschłe melodie, po polach ciągnęła się mgła. Gdy przejechali ceglany mostek krasnale zaczęły znów swoje hej-ho-hej-ho, króle-e-e-e-wno tak głośno, że Blondi niemal wpadł do rowu. Jeszcze jeden zakręt, siedem minut ścieżką i Królewna będzie ocalona!

W czasie, gdy van zbliżał się do przystanku PKS Kuna przybiegła do Królewny złożyć raport. Niestety, nikt nic nie wie. Po kilku naradach ze zwierzętami, uruchomieniu oddziału kruków w celach poszukiwawczych, wypytywanie informatorów zza drogi nie udało się wiele ustalić.
Skoro ferajna pojechała do Disneylandu to do tej pory nie wróciła. Nie ma oznak pracy w kopalni. Ostatnie co zaobserwowano to to, że sowa przestała zjawiać się na cotygodniowych dyskusjach, jakieś dwa miesiące temu. Nikomu nie mówiła, że gdzieś leci.  Także wybacz Królewno, ale może udaj się do swego ojca, sama zimy tu nie przetrwasz, a ferajna, taki los, może wybrała emigrację, oczywiście ci pomożemy jak się wzmocnisz i to i tamto, ale chyba czas się pogodzić z tym droga Królewno, że.. jesteś sama..
Kuna ukłoniła się i popędziła a Królewna oparła się o blat kuchennego stołu, spojrzała na ścianę, na makatkę i z wściekłością zerwała ją i rzuciła na ziemię. Nie, nie, nie! Nie jestem sama, jestem ze sobą, nie jestem sennym koszmarem, nie jestem martwym drzewem, nie nie nie! Zaczęła ściskać się za głowę, zaciskać pięści, nie nie rozpłaczę się. Nie nie nie!  - krzyknęła i umęczona padła na krzesło. Zasnęła.

zapraszam na wcześniejsze części:

część I, część II i część III oraz część IV
część V i VI , VII oraz VIII

poniedziałek, 12 maja 2014

Śpiąca królewna cz.VIII - powroty

- "Dobra panowie, to jak będzie? Zgadzacie się?" - kumpel księcia-hydraulika (ten wysoki nieszczupły brunet) przejął dowodzenie.

Krasnoludki miały miny nietęgie. Nie spodziewały się takiego obrotu sprawy. Przecież powinien się cieszyć, że go odnaleźli, że zabiorą go do Królewny (a on je tam zawiezie), że będą żyli długo i szczęśliwie i nawet ten ciemny też będzie mógł z nimi zostać i w ogóle. A tamci najpierw zażądali zdjęcia dziewczyny (no spoko, może być), udziałów w kopalni złota (czy ty musisz być taki szczery Mędrku? - zawołał Gburek), pół roku usługiwania obydwu panom (*%^*#%** - tyle w temacie - żachnęły się krasnale), tyle samo najpierw na próbę z Królewną z możliwym rozwiązaniem kontraktu, no i jakaś lasia dla bruneta. Krasnale miały największy problem z lasią. Nie bardzo wiedziały w czym rzecz. Sowa zahuczała groźnie. Puścili to mimo uszu.

- Zgoda księciu i panie kolego, tylko powiedzcie o co chodzi z tą lasią - odpowiedział w imieniu grupy Gburek - dogadajmy się i już jedźmy.

Mężczyźni uśmiali się na poły serdecznie, sowa dziobnęła jednego w kark, drugiego trzepnęła skrzydłem. Krasnoludki nie zwróciły na to uwagi. Ważne było już jechać, już pędzić, już gnać i budzić Królewnę!

- "Poradzimy, nie będzie lasi to się inaczej ustawimy" - machnął hydraulik i przygładził blond kucyk.
Ferajna zapakowała się po kilku godzinach do nie najnowszego pojazdu typu van i ruszyli w drogę. Wracali.

W chatce z makatką Królewna też powoli wracała do siebie. Czuła się pusta, czuła się patykowata, wcale nie jak wierzba, bardziej jak bambusowa łodyga. Sztywna i pusta w środku. Już nie płakała, bo zabrakło jej łez, a może się odwodniła, kto wie. Pomału chodziła po pomieszczeniu i zastanawiała się nad czym się ma zastanowić. Nad tym co się stało? Nad tym czemu tyle spała? Nad radością, że żyje? Czy nad troską, że krasnoludki najwyraźniej nie wróciły z Disneylandu, co się stało z jej przyjaciółką z dawnych lat i gdzie przepadła sowa? Nie wiedziała. Jedno tylko było jasne, nie chce wracać do snów z ostatnich.. dni, tygodni, miesięcy (?), nie chce nawet myśleć jak długo trwał ten stan, chce tylko poukładać myśli. I coś zjeść. Tak! W końcu coś prawdziwego. Głód. Rozejrzała się po kuchni.. Jej wzrok trafił na cholerny słój z parszywą breją..

 - O skurwysynko! - do Królewny dotarło kto ją tak sennie urządził. Chwila po chwili inaczej spojrzała na wszystkie przeszłe odwiedziny przyjaciółeczki z dawnych lat, na błagalne spojrzenia krasnoludków i pohukiwania sowy. - Nie dość, że byłam ślepa, to jeszcze głupia! W tym faktycznie miałaś rację! Ale żadnym debilem, żadną samolubną idiotką, nie dam się już nigdy oszukać! - Królewna cisnęła słoikiem o ścianę i krzyczała i krzyczała. Gniew. Kolejne prawdziwe uczucie. Jak długo go nie znała, a może tłumiła? Zastanowi się nad tym, ale nie teraz. Teraz chce jeść. O reszcie pomyśli jutro, jak Scarlett O'hara, czy coś. Z impetem kopnęła drzwi do spiżarni i zupełnie nie jak na Królewnę przystało zaczęła opróżniać kolejne słoiki (ze znaną jej zawartością). Gdyby w pobliżu była sowa, która znała Królewnę od urodzenia, zahuczałaby radośnie.

część I, część II i część III oraz część IV
część V i VI oraz VII


czwartek, 8 maja 2014

Duży Format - Duża Sprawa

Dziś przedstawiam reportaż Moniki Redzisz z Dużego Formatu "Jestem w Terapii". Kilka osób, kilka historii, w tym moja. A wszystkie pozytywne!:)

Niebawem Królewna się dobudzi i powrócę do reflektorów, ale tymczasem.. zapraszam!